JORIE GRAHAM | ΔΥΟ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΚΛΙΜΤ
Jorie Graham | "Δυο Πίνακες του Γκούσταβ Κλιμτ" | 1983
οι φλούδες στον κορμό κάθε
οξιάς
που πιάνουνε το φως, το άθροισμα
των αδυναμιών αυτών
είναι το όμορφο, το ανθρωπίνως
όμορφο,
σώμα των ψεγαδιών.
Οι νεκροί
θα έδιναν τα πάντα
είμαι βέβαιη,
για να πατήσουν πάλι πάνω
στη σήψη των φλοιών,
στη λεωφόρο των στικτών σκιών,
των διάστικτων
ανώμαλων δερμάτων. Οι νεκροί
στην πλήρως
ανοικτή παρένθεσή τους, τι
δεν θα έδιναν
για κάτι ν' ακουμπήσουν
που θα 'ταν
ανυποχώρητο. Νομίζω ότι
θα έκλαιγα
για την ηθική φύση
αυτού του κόσμου,
για το σωστό και λάθος σαν λιμνούλες
από σκιά
και φως που μέσα τους μπορείς να μπεις
και να βγεις έξω
διασχίζοντας το κίτρινο αυτό δάσος της οξιάς,
αυτό το buchen-wald*,
ένα φθινόπωρο-απόγευμα, τέλη
του εικοστού
αιώνα, σε φως κενό,
σε φως αέριο ...
Ν’ αποδεχθείς το φως
και να το δώσεις πίσω
και να καθίσεις στη σειρά, ανώνυμος,
είν' ένα μυστικό γλυκό
που ακόμη κι ο αέρας εύχεται
να 'ταν ικανός να ξεκλειδώσει.
Δες πώς χτυπάει πάνω
σ' άγκιστρα μικρά
ο γαλανός αέρας, σε δέντρα κίτρινα.
Γιατί να φοβηθείς;
Λένε πως όταν πέθανε
ο Κλιμτ στα ξαφνικά
ένας, ανολοκλήρωτος ακόμη,
πίνακας
βρέθηκε μες στο στούντιό του,
το σώμα μιας γυναίκας
ανοιχτό στο μέρος
εισόδου του,
αποδοσμένο με τρόπο γραφικό,
πορνογραφικό,
με λεπτομέρεια —κάτι σαν
μια κραυγή
ανάμεσα στα πόδια της. Αργά,
ευγενικά,
είχε αρχίσει και ζωγράφιζε
ένα λεπταίσθητο
ένδυμα (σήμα κατατεθέν του)
στο στόμα πάνω
από το σώμα της. Το στόμα
του προσώπου της
αβρό, βαριεστημένο, υποκρινόμενο
ανάγκη ύπνου. Το ύφασμα
οριοθετεί την επιφάνεια,
την ιστορία,
έτσι που ελκόμαστε απ’ αυτό,
τα γαλανά
και κίτρινά του λαμπυρίζουν
σαν μια συστάδα
από οξιές αργά
ένα απόγευμα
στη Γερμανία, το φθινόπωρο.
Λέγεται
Μπούχενβαλντ, είναι
το 1890. Στον
τελειωμένο πίνακα
το διακύβευμα
μια κάποια σχέση διατηρεί
με την απόλαυση.
Μτφρ.: Σοφία Γιοβάνογλου (Σ.Γ. | S. G.)
Jorie Graham: αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη στη Νέα Υόρκη και μεγαλωμένη στη Ρώμη, σπουδαγμένη αρχικά στο Παρίσι, μια από τις σπουδαιότερες μεταπολεμικές ποιήτριες, που πήρε τη θέση του Σήμους Χήνυ στο Χάρβαρντ (η πρώτη γυναίκα σε αντίστοιχη θέση), έλαβε το Πούλιτζερ το 1996, αλλά και άλλα πολλά βραβεία.
οι πίνακες στους οποίους -πιθανόν- αναφέρεται, συγκρίνοντάς τους με τρόπο μοναδικό, η ποιήτρια, στους συνδέσμους πιο κάτω:
Comments
Post a Comment