SINCLAIR BEILES | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ

photo

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ

Αφήστε με τα τελευταία λόγια μου ν' αρθρώσω γυρίζοντας αργά σ' ένα ταξί 
Ανάμεσα σε όμορφα μπουκέτα πινακίδων νέον.
Αφήστε κάποιον άλλον να πεθάνει στο δωμάτιό μου σε ένα στρώμα γυρισμένο ανάποδα
Για να μη φαίνοντ' οι λεκέδες. Αφήστε τον να αισθανθεί τη μυρωδιά του.
Τη μυρωδιά των πολυκαιρισμένων λεμονιών κι αφήστε τις τελευταίες του στιγμές
Να καρατομηθούν από κιθάρες άσχημα παιγμένες μες σ' άλλα δωμάτια.
Έχω καβάντζα ένα πουκάμισο με βουρτσισμένη τη μαυρίλα στο
Κολάρο, κι ένα κοστούμι που 'τανε γυαλιστερό πριν το γυαλοχαρτάρω.
Και τώρα πρέπει να σκεφτώ τα τελευταία λόγια μου:
Ο Όσκαρ Γουάιλντ κοίταξε προς την ταπετσαρία
κι είπε: "Ήξερα ότι έπρεπε να φύγω πρώτος". Ο Γκαίτε ούρλιαξε, "Ας γεννηθεί το φως!".
Ο Τσέχωφ είπε, "Πόσο ανόητο για μένα να πεθάνω."
Τι θα μπορούσα να 'λεγα στον ταξιτζή που να 'τανε αρκούντως αλησμόνητο.
Αδυνατώ να το σκεφτώ.
Είμαι τελείως διαλυμένος απ' τα αίσχη που σε βάρος μου διαπράχθηκαν.
Ίσως θα έπρεπε τον ταξιτζή να πείσω να τριγυρνάει πιο αργά ακόμα 
Για να μπορέσω καμιά πόρνη να ψωνίσω και στο δωμάτιό της να πεθάνω
Με τ' όμορφο τζιτζίρισμα του νέον π' αναβοσβήνει μέσ' απ' το παράθυρο.
Αφήστε την με όλη της την πείρα να επινοήσει τα τελευταία λόγια μου.

[Ποίημα γραμμένο στο Παρίσι λίγο πριν πεθάνει ο ποιητής Sinclair Beiles.] 

Απόδ.: Σ. Γ. | S. G.

             Γκαλερί Iris Clert, 1960, στα δεξιά ο Takis, αιωρούμενος, ο ποιητής Sinclair Beiles

Ο Beiles τo 1960 συνεργάστηκε με τον γλύπτη Takis στην περφόρμανς "Το Αδύνατο – Άνθρωπος στο διάστημα", στην οποία «εκτοξεύεται» και αιωρείται στιγμιαία στον αέρα μέσω ενός συστήματος μαγνητών, ενώ απαγγέλλει. 

το ποίημα στα αγγλικά

περισσότερα